Του Σπυράγγελου Κουτρουβέλη
Και συ, ναι, που κοιτάς, ποιο μέτωπο στοχεύεις; Αυτό που είναι μαζί ή κόντρα σε εμένα; Κι αν όλες σου οι ματιές πυρρά που λοξοστράτησαν; Εγώ γιατί μου λες… θαρρώ πως ήταν χάδια; Έτσι κι αλλιώς ούτε κι αυτά μου ζήτησαν την άδεια, μ’αυτά χειρότερα κι απ΄τα πυρρά σου καίνε.
Κι εκείνη η ματιά σου η αφηρημένη σε μένα πήγαινε ή κάπου στην αιθάλη; Ήσουν εσύ η θάλασσα που πλέω ως μπουκάλι; Ή ακόμα ένα κύμα που πέρασε ξυστά;
Κι αυτό το βλέμμα, τ’αντικρυστό με τις δικές μου κόρες ήταν ηθελημένο ή πλάνο και τυχαίο; Ήταν τροχαίο γιατί αγαπάς την συντριβή; Ή άλμα στο κενό γιατί ποθείς την πτώση;
Είναι οι ματιές μεγάλες ξελογιάστρες, κόρες ανύπαντρες μα όχι και παρθένες. Σίγουρος μόνο να ‘σαι για τα δικά σου μάτια, μα μη σου πω πως σε γελούν κι αυτά.
