Tης Μαρίας Χατζηκαλλία
Oι όμορφοι άνθρωποι που όμορφα διαβάζουν
μες το καταμεσήμερο ξαπλωμένοι απάνω σε μια αιώρα
λες δε μπορεί δαύτοι είναι ευτυχισμένοι
και ερωτευμένοι
και όσο πιο πολύ διαβάζουν
τόσο πιο όμορφοι γίνονται
από τον έρωτα,
και από την ευτυχία
δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι
αυτοί που δεν πιστεύουν στον έρωτα,
οι πιο ερωτευμένοι απ’ όλους
φτιάχνουν μαρμελάδες τα πρωινά
για να αλλείφουν τις πληγές τους τα βράδια
γιατί αυτό που βλέπουν πίσω από τα μαύρα ρέιμπαν
δεν αντανακλά από την όραση
και αν ξεχνιόνταν μια μέρα στον ωκεανό
΄Ω Θεέ Τι Ευτυχία
να ξεχνιόνταν μια μέρα στον ωκεανό
παρά το μπλου μουν
κανείς να μην τους αναζητούσε
παρά το μπλου μουν
καθώς θα έβρεχε μονάχα παγωμένη βροχή
ενάντια στο μπλου μουν
και όταν τάχα θα τους παραπονιότανε
πως δε του ρίχνουν μια ματιά
πιο όμορφο καθώς γινότανε τελευταία
πώς θα του λέγανε πως ίσως να μη το χρειαζότανε πια
καθώς πώς να συγκριθεί με τον κ. Ντ.Γρέι
πώς τα αεικίνητα ματάκια τους δε θα πέθαιναν από ντροπή
παράφρωνες καθώς υπήρξαν
ως προς της καρδιάς τους το συμφέρον
κυρίως
με την κατηγορία του ξεμυαλίσματος από κάποιο πορτραίτο
τη στιγμή που με σκιμμένο το κεφάλι
θα έδεναν, εκ νέου, την αιώρα
κάτω από μια μουριά
για να συνεχίσουν έπειτα και πάλι την ανάγνωση
κρυμμένοι από τη θέα του
μες το καταμεσήμερο ξαπλωμένοι απάνω σε μια αιώρα
λες δε μπορεί δαύτοι είναι ευτυχισμένοι
Οι όμορφοι.
ws
