Υπόγειες αναμνήσεις

Της Αγγελικής Δασκαλοπούλου

Ένα υπόγειο σκοτεινό,

γεμάτο στη σκόνη και στις αναμνήσεις.

Άνθρωπος έχει να πατήσει το πόδι του σ’ αυτό το ξεχασμένο μέρος εδώ και μήνες.

Ο χρόνος περνά. Οι μήνες θα γίνουν χρόνια.

Οι αναμνήσεις ακόμα εκεί, χωμένες μέσα στα χάρτινα παρατημένα κουτιά, στα συρτάρια της σπασμένης ξύλινης ντουλάπας.

Δεν φεύγουν. Οι αναμνήσεις επιμένουν εκεί. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, προσπαθούν να μείνουν ζωντανές.

Προσπαθούν να μείνουν ζωντανές, ανεξάρτητα που οι άνθρωποι που τις έπλασαν θέλουν να τις θάψουν στις πιο σκοτεινές γωνίες του υπογείου ( ή της ψυχής τους).

Σε περιμένουν. Σε περιμένουν να τις αγγίξεις και να τις αισθανθείς με τα ζεστά ζωντανά σου χέρια.

Οι αναμνήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά συναισθήματα, μελωδίες και μυρωδιές.

Θυμήσου για να σωθείς.

Επειδή άμα δεν κουβαλάς τις αναμνήσεις μαζί σου,

το σώμα σου δεν θα είναι τίποτε παραπάνω από ένα καταφύγιο σκοτωμένων στιγμών που σιγά σιγά θα σβηστούν με το χρόνο.